قطع ارتباط اگر ساختار آن بر دشمنى مؤمن و يا توهين به او و سبك شمردن آن و اعراض از آن باشد حرام است، و ظاهر اينست كه روايات در اين خصوص نظر ندارد، بلكه آن روزى را كه به جهت يك و دو كردن و ستيزه كردن و كشمكش كردن در حقوق و همانند آن كه مبتنى بر اعراض كردن از خود آن نيست بلكه به جهت علّتى است كه پيش آمده است و آن هم ظاهر در حرمت است، اگر بنابر مقتضاى ظاهر مذكور باشد كفايت مى كند در عدم قطع ارتباط اينكه يكى از آنان ارتباط برقرار نمايد و لو اينكه با سلام دادن و آماده شدن بر ارتباط باشد به هنگاميكه آن ديگرى قبول نمايد، همانطورى كه در دو مورد زير قطع ارتباط حرام نمى باشد.
1 ـ دورى گزيدن به جهت بد رفتارى طرف ديگر از لحاظ دينى باشد.
2 ـ ارتباط برقرار كردن سبب ذليلى و توهينش باشد، آرى بيشتر دورى نمودن از ذلّت با منيّت و عناد ورزى مشبته مى شود لازم است كه از آن پرهيز گردد.
