اگر نماز خواندن با آنان از موارد تقيه باشد هر چند كه براى بدست آوردن قلبهاى آنان و براى نيكو رفتار نمودن كه به آن امر شده ايم بوده باشد فاصله بودن آنان اشكال نمى رساند، و ظاهر سؤال فرض مذكور را مى رساند، و فاصله بودن يك نفر ميان نمازگزار و ميان آنكه نمازش صحيح است از اندازه اى مجاز تجاوز نكند عيب نمى رساند همانطورى كه در مسأله اى اول از فصل سوم شرايط انعقاد جماعت گفته ايم (كه بايد فاصله از يك متر و ربع زيادتر نباشد)
اگر نذر با صيغه شرعى شده باشد واجب است كه برّه ديگرى بگيرد و بكشد تا به نذرش وفا كند، ولى اگر اينطور نباشد واجب نيست كه برّه ديگرى بخرد، لكن بهتر براى آن خريدن برّه ديگرى است كه وفاء به نذرش نمايد اگر چه وفا كردن به او واجب نيست.
مستحب است كه در فرستادن صلوات بر پيامبر (صلى الله عليه وآله وسلم) صدايش را بلند نمايد همانطورى كه در حديث صحيح از ابى عبدالله الصادق (عليه السلام) آمده است كه فرمود (قال رسول الله (صلى الله عليه وآله وسلم) ارفعوا اصواتكم باالصّلاة علّى فانها تذهب بالنفاق) پيامبر (صلى الله عليه وآله وسلم)فرمود صداهايتان را هنگام صلوات فرستادن بر من بلند كنيد كه آن نفاق را از بين مى برد، امّا آيه كريمه همانا آن در خصوص بلند كردن صدائى كه با ادب منافات دارد، و به مبناى اهانت است وارد شده است، همانطورى كه روايت شده از بعض اهل جفاء كه آنها آمدند حضرت را صدا مى كردند در حالى كه او در خانه و اينها در بيرون بودند، مى گفتند: يا محمّد بيرون شو پيش ما بيا، و اين پيامبر خدا (صلى الله عليه وآله وسلم) را ناراحت مى كرد آيه نازل شد تا آنها را از اين كار باز دارد و آيه به آنجائى كه احترام كردن به او است و بزرگداشت از خداوند متعال است، و يا مى خواهد واجبى را انجام دهد را شامل نمى شود، همانطورى كه در حضور پيامبر (صلى الله عليه وآله وسلم)صبح و شام صدا را با اذان گفتن بلند مى كردند، و شاعران و گويندگان در مجالس با حضور پيامبر (صلى الله عليه وآله وسلم) در مدح او شعر مى گفتند و سخنرانى مى كردند، و صدايشان را در موقع جنگ و همانند آن از مناسباتى كه مقتضى بر آن بود بلند مى كردند، پس آنكه در مشاهد مشرفه صداهايشان را با صلوات فرستادن بر او بلند مى نمايند از افضل نزديكى ها (قربات) است، مگر اينكه از رسيدن ضرر به گوينده و يا به ديگرى از مؤمنين بترسند آنوقت به خاطر اين زيان حرام مى شود، نه به جهت بلند كردن صدا.